تو فقط یادم باش...

پس از آفرینش  آدم خدا گفت به او: نازنینم آدم....

با تو رازی دارم !..

اندکی پیشتر آی ...

آدم آرام و نجیب ، اَمد پیش !!.

 زیر چشمی به خدا می نگریست ...!!!

محو لبخند غم آلود خدا .... دلش انگار گریست .

نازنینم آدم... ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید )...!!!!

یاد من باش ... که بس تنهایم !!!

بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !!

به خدا گفت :

من به اندازه ی ....

من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ...

به اندازه عرش ...نه ....نه

من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !!

آدم ،.. کوله اش را بر داشت

خسته و سخت قدم بر می داشت ....

راهی ظلمت پر شور زمین ....

زیر لبهای خدا باز شنید ،...

نازنینم آدم !... نه به اندازه ی تنهایی من ...

نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !...

که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!

اوج رحمت خدا

اوج رحمت خداوند به بنده اش در این آیه پیداست:

سوره بقره آیه 186:

وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی وَلْیُؤْمِنُواْ بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ 

.

.

دراین آیه هفت بار خداوند می گوید خودم…

بی واسطه مهربانی را به اوج می رساند پادشاهی که گدایی را  هفت بار با صمیمانه ترین حالت به خودش میخواند…

عِبَادِی ….ی  بنده من
عَنِّی ….. از من
فَإِنِّی قَرِیبٌ…..پس من نزدیکم
أُجِیبُ…. اجابت می کنم من
إِذَا دَعَانِ….وقتی من را می خواند
فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی….پس طلب جواب کنند ازمن
وَلْیُؤْمِنُواْ بِی…….در حالی که ایمان دارند به من

.

.

.

پس باید …باید ….باید …از من…طلب جواب کنی….این امر است  امر موکد… فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی

باید از من طلب جواب کنندآن هم با چه حالی؟ در حالی که به من ایمان داری …وَلْیُؤْمِنُواْ بِی

ایمان داشته باش که می شنومت ایمان داشته باش که من نزدیکم به تو … فَإِنِّی قَرِیبٌ

.

.

.

و چون بندگان من از تو درباره من بپرسند ( بگو که ) من حتما ( به همه ) نزدیکم ، دعای دعاکننده را هنگامی که من را بخواند اجابت می کنم من ، پس دعوت من را بپذیرند و به من ایمان آورند ، شاید که راه یابند.