سقوط شاخص آدمیت...

چشم دل باید شست...

مال من...

نقل کرده اند بهلول چوبى را بلند کرده بود و بر قبرها مى زد.

گفتند: چرا چنین مى کنى ؟

بهلول گفت : صاحب این قبر دروغگوست ، چون تا وقتى در دنیا بود دایم مى گفت : باغ من ، خانه من ، مرکب 

من و... ولى حالا همه را گذاشته و رفته است و اکنون هیچ یک از آن ها، مال او نیست که اگر مال او بود حتما 

با خود برده بود!

بزرگترین آرزوی سقراط پیش از مرگ...

پیش از آنکه سقراط را محاکمه کنند از وی پرسیدند: بزرگترین آرزویی که در دل داری چیست؟

 

پاسخ داد: بزرگترین آرزوی من این است که به بالاترین مکان آتن صعود کنم و با صدای بلند به مردم بگویم: ای دوستان، چرا با این حرص و ولع بهترین و عزیزترین سال های زندگی خود را به جمع ثروت و سیم و طلا می گذرانید، در حالیکه آنگونه که باید و شاید در تعلیم و تربیت اطفالتان که مجبور خواهید شد ثروت خود را برای آنها باقی بگذارید، همت نمی گمارید؟!

حواسم باشد...

حواسم باشد؛

کم حرف بزنم،     اما حرفهایم راست باشد...

کم ادعا کنم,       اما ادعاهایم حقیقی باشد...

 *

حواسم باشد؛

کسی را نیازارم        حتی اگر سزاوار باشد...

نگاهی را پس نزنم    حتی اگر سنگین باشد...

 

کاریکلماتور های پرویز شاپور- سری پنجم

- آرزوهای بر باد رفته مشترکی داریم.

- دلم به حال مسافری می‌سوزد که پایش در اثر خستگی اعتصاب می‌کند.

- آن چنان در تو غرق شده‌ام که وقتی برابر آینه می‌ایستم، تو را می‌بینم.

- تشنگی در آب هم دست از سر ماهی برنمی‌دارد.

- عاشق آدم کم حرفی هستم که یک تنه حریف ده تا آدم پرگو است.

مرا کنار نگذار...

آهنگری با وجود رنجهای متعدد و بیماری اش عمیقا به خدا عشق می ورزید. روزری یکی از دوستانش که اعتقادی به خدا نداشت،از او پرسید
تو چگونه می توانی خدایی را که رنج و بیماری نصیبت می کند، را دوست داشته باشی؟
آهنگر سر به زیر اورد و گفت
وقتی که میخواهم وسیله آهنی بسازم،یک تکه آهن را در کوره قرار می دهم.سپس آنرا روی سندان می گذارم و می کوبم تا به شکل دلخواه درآید.اگر به صورت دلخواهم درآمد،می دانم که وسیله مفیدی خواهد بود،اگر نه آنرا کنار میگذارم.
همین موصوع باعث شده است که همیشه به درگاه خدا دعا کنم که خدایا ، مرا در کوره های رنج قرار ده ،اما کنار نگذار