هیــــچ مگو

مــن  غلام  قمــرم ، غیـــر  قمـــر  هیــــچ  مگو 
پیش مـــن جــز سخن شمع و شکــر هیچ مگو 
سخن رنج مگو ،جز سخن گنج مگو 
ور از این بی خبری رنج مبر ، هیچ مگو 
دوش دیوانه شدم ، عشق مرا دید و بگفت 
آمـــدم ، نعـــره مــزن ، جامه مـــدر ،هیچ مگو 
گفتــم :ای عشق مــن از چیز دگــر می ترســم 
گــفت : آن  چیـــز  دگـــر  نیست  دگـر ، هیچ  مگو 
من  به  گــوش  تـــو  سخنهای  نهان  خواهم  گفت 
ســر بجنبـــان کـــه بلـــی ، جــــز که به سر هیچ مگو 
قمـــری ، جـــــان  صفتـــی  در  ره  دل  پیــــــدا  شـــد 
در  ره  دل  چـــه  لطیف  اســت  سفـــر  هیـــچ  مگــو 
گفتم : ای دل چه مه است ایــن ؟ دل اشارت می کرد 
کـــه  نـــه  اندازه  توســت  ایـــن  بگـــذر  هیچ  مگو 
گفتم : این روی فرشته ست عجب یا بشر است؟
گفت : این غیـــر فرشته ست و بشــر هیچ مگو 
گفتم :این چیست ؟ بگو زیر و زبر خواهم شد 
گــفت : می باش چنیــن زیرو زبر هیچ مگو 
ای نشسته در این خانه پر نقش و خیال
خیز از این خانه برو،رخت ببر،هیچ مگو
گفتم:ای دل پدری کن،نه که این وصف خداست؟
گفت : این  هست  ولـــی  جان  پدر  هیچ  مگو
مولوی